"Didgeridoo" is, hoewel het woord niet zo klinkt, een typisch westerse naam. Er zijn twee gangbare theorieën waar de naam van didgeridoo vandaan kan komen. De eerste is dat het een onomatopee is, afgeleid van de klank die bij bepaalde ritmes klinkt, of dat het het antwoord was op de vraag "wat speel je", waarop de bespeler niet het instrument noemde, maar het ritme dat hij speelde.

Door onderzoek van de promovendus Dymphna Lonergan, aan de Flinders Univerity, is de theorie beschreven die stelt dat "Didgeridoo" is afgeleid van de Ierse woorden "dúdaire" of "dúidire" (klinkt als: doedjerrie), met de volgende betekenissen: trompetspeler; iemand die voortdurend een pijp rookt; blazer; persoon met een lange neus; luistervink; nieuwsgierig persoon; zoemer; neuriër of zanger en "dubh" (klinkt als: doew of doe), in de betekenis "zwart" (of "duth", "oorspronkelijke bewoner").

Bij de Aboriginals staat het instrument onder veel namen bekend, zoals: Yidaki, Yirdaki of Yaraki (Yolngu volk, Noordoost-Arnhemland), Magu (West-Arnhemland), Ilpirra (rond Alice Springs), ngarrriralkpwina (Groote Eylandt) Kanbi en Ihambilbing.

Deze holle blaaspijp is een door termieten (Mastotermes darwiniensis) uitgeholde eucalyptusboomstam of -tak, meestal stringybark, yellow box, Darwin wooly butt of Ironbark. Oorspronkelijk was de didgeridoo waarschijnlijk van bamboe (Bambusa arnhemica). Dit materiaal is veel makkelijker hol te maken, zeker in de tijd dat er nog geen goede metalen gereedschappen waren. Oude rotstekeningen laten ook de ringen zien die kenmerkend zijn voor bamboe, en traditioneel beschilderde instrumenten (zoals de didgeridoo die hierboven afgebeeld staat) laten vaak ringen zien die je doen herinneren aan de ringen die bamboe standaard al heeft. Vooral de instrumenten van Djalu Gurruwiwi hebben heel duidelijk deze ringen. En een van de traditionele namen voor de didgeridoo is ook "bamboo".

In Europa, waar geen eucalyptus aanwezig is, wordt wel een uitgeholde berenklauw gebruikt om een didgeridoo uit te maken, maar in principe kan iedere holle buis (bamboe, PVC, enz.) van voldoende dikte (ca 4 cm binnendiameter) en lengte (1 tot 1,5 m) worden gebruikt als een didgeridoo. En ook van inheems hout worden didgeridoos gemaakt, vaak volgens de "stokbrood"-methode. De stok wordt doormidden gezaagd en vervolgens worden beide helften uitgehold. Tenslotte worden beide delen weer aan elkaar verlijmd. Dit komt overeen met de manier waarop de Twentse midwinterhoorn gemaakt wordt.

De didgeridoo is een volksinstrument, traditioneel vaak voorzien van rarrk-motieven (arcering, streepjes-techniek, zie ook de didgeridoo bovenaan deze pagina) in aarde/okerkleuren. En ook relatief summiere beschilderingen in een of twee kleurvlakken of met alleen ringen (Djalu-didgeridoos) zijn vrij traditioneel. Voor toeristen zijn de didges vaak voorzien van dot paintings en felle kleuren. Grappig is dat de dot-painting techniek uit een streek in Australië komt (het centrale woestijngebied) waar traditioneel geen didgeridoo wordt gespeeld.

Goede didgeridoos hebben geen speciaal mondstuk nodig, d.w.z. het hout heeft precies de juiste vorm en diameter. Als dit niet zo is, dan wordt een mondstuk gemaakt van bijenwas dat gevormd kan worden door kneden/verwarmen.

Didgeridoos worden veel als souvenir verkocht, maar deze exemplaren zijn in de meeste gevallen niet bespeelbaar.

Meer uitleg op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Didgeridoo#Herkomst_van_de_naam