HET LABEL

Een didgeridoo is een blaasinstrument gebruikt door de Australische aboriginals. Nu is het ook een Australisch wijnlabel dat staat voor betaalbare kwaliteit. Deze wijnen zijn gemaakt om nu gedronken te worden, en hoeven niet te ouderen. U kan kiezen uit een Chardonnay, Sauvignon Blanc, Pinot Gris , Viognier , een Shiraz, Cabernet Sauvignon of Durif. Het Didgeridoo label werd ontworpen door Australian Fine Wines. Deze wijnen hebben een uitstekende prijs/kwaliteit verhouding en zijn nu op dronk.

Australian Wines
Krachtige, fruitige, volle wijnen…Klinkt dat als muziek in uw oren? De gunstige weersomstandigheden in Australië resulteren in wijnen die jaar na jaar stabiel zijn. Bijvoorbeeld Didgeridoo wijn. Een nagenoeg perfect klimaat in combinatie met moderne technologie zorgen voor een uitstekend resultaat, jaar na jaar. Eens uw keuze gemaakt kant u redelijk gerust zijn dat ook de volgende jaargang zal voldoen.

Een didgeridoo, yidaki,.... bestaat uit hout en hout leeft. Dus barsten is steeds mogelijk. Maar als je met een aantal zaken rekening houdt dan doe je toch al veel langer met je instrument!

• ga niet in de volle zon spelen
• speel niet vlak naast een kampvuur
• maw vermijd extreme temperaturen en vooral temperatuursverschillen !
• steek je didge in een lekker warme fleece-zak, deken.
• leg hem na het spelen steeds horizontaal, anders heb je veel kans dat hij aan het mondstuk barst.
• begin niet als een gek te blazen op een ijskoud instrument, maar laat hem zachtjes opwarmen.

• lengte: hoe langer het instrument, hoe dieper de klank. Dus test zeker eerst eens uit welke klank (akkoord) het best bij jou past. Een lage (C) heeft een meditatieve werking, een hoge (F) heeft een oppeppende werking. Let wel op dat je met een F veel snellere ritmes kan spelen dan met een C.  Beginners starten best met een D of E.
• barsten: kijk na of het instrument geen barsten of scheuren vertoont. Of bv bijgewerkte delen, zoals ogen waar vroeger takken zaten,...  deze kunnen steeds terug loskomen.
• mondstuk: maak je eigen keuze: 1 met of zonder bijenwas. Voordeel bijenwas: zachter, nadeel: smelt en wordt vuil. Ik verkies steeds hardhouten mondstukken zonder was.
• dikte didgeridoo: min 0.5cm, beter is zo rond de 1cm, maar dit hangt ook af van de stevigheid van het houd. Een bloodwood is bv heel hard en kan een beetje dunner zijn.
• welk hout: echte didgeridoo's zijn enkel uit eucalyptus hout (bv bloodwood, yellowbox,...) ik verkies steeds bloodwoods.
• namaak didgeridoo's zijn bv uit teakhout (indonesië) of bv bamboo. Deze kosten veeeeel minder, maar barsten zeer snel, zeker de bamboo.
• beschiderde didgeridoo's: hier kunnen barsten onder de verf weggestopt zijn, wees alert! het hoeft niet zo te zijn, maar het kan.

Waar bij een trompet met redelijk strak gespannen lippen wordt gespeeld, worden de lippen bij de didgeridoo veel losser gehouden, waardoor er een continue lage toon geproduceerd wordt bij het blazen. Door de lippen even iets strakker te spannen kun je een trompettoon krijgen. Traditioneel wordt die trompettoon in delen van Noord-oost-Arnhemland ook gebruikt (o.a. in Yirrkala). In Andere gebieden (o.a. Wugularr, West-Arnhemland) wordt deze toon weer nooit gebruikt. Bij het spelen wordt meestal ook een speciale ademhalingstechniek toegepast (circulaire ademhaling). Door met wangen, tong en kaak lucht naar buiten te persen kun je de toon aanhouden en tegelijkertijd door je neus inademen. Tijdens het spelen kunnen ook de stembanden worden benut. Zeker de betere spelers gebruiken de stem bijna continu, of om een voller geluid te krijgen, of om de hogere "calls"/"screams" tijdens het spel te maken.

Binnen sommige stammen is het alleen aan mannen toegestaan om de didgeridoo te bespelen. De vrouwen mogen alleen begeleiden met slagwerk. Dit is geen algemene regel maar iets dat per stam verschilt.

"Didgeridoo" is, hoewel het woord niet zo klinkt, een typisch westerse naam. Er zijn twee gangbare theorieën waar de naam van didgeridoo vandaan kan komen. De eerste is dat het een onomatopee is, afgeleid van de klank die bij bepaalde ritmes klinkt, of dat het het antwoord was op de vraag "wat speel je", waarop de bespeler niet het instrument noemde, maar het ritme dat hij speelde.

Door onderzoek van de promovendus Dymphna Lonergan, aan de Flinders Univerity, is de theorie beschreven die stelt dat "Didgeridoo" is afgeleid van de Ierse woorden "dúdaire" of "dúidire" (klinkt als: doedjerrie), met de volgende betekenissen: trompetspeler; iemand die voortdurend een pijp rookt; blazer; persoon met een lange neus; luistervink; nieuwsgierig persoon; zoemer; neuriër of zanger en "dubh" (klinkt als: doew of doe), in de betekenis "zwart" (of "duth", "oorspronkelijke bewoner").

Bij de Aboriginals staat het instrument onder veel namen bekend, zoals: Yidaki, Yirdaki of Yaraki (Yolngu volk, Noordoost-Arnhemland), Magu (West-Arnhemland), Ilpirra (rond Alice Springs), ngarrriralkpwina (Groote Eylandt) Kanbi en Ihambilbing.

Deze holle blaaspijp is een door termieten (Mastotermes darwiniensis) uitgeholde eucalyptusboomstam of -tak, meestal stringybark, yellow box, Darwin wooly butt of Ironbark. Oorspronkelijk was de didgeridoo waarschijnlijk van bamboe (Bambusa arnhemica). Dit materiaal is veel makkelijker hol te maken, zeker in de tijd dat er nog geen goede metalen gereedschappen waren. Oude rotstekeningen laten ook de ringen zien die kenmerkend zijn voor bamboe, en traditioneel beschilderde instrumenten (zoals de didgeridoo die hierboven afgebeeld staat) laten vaak ringen zien die je doen herinneren aan de ringen die bamboe standaard al heeft. Vooral de instrumenten van Djalu Gurruwiwi hebben heel duidelijk deze ringen. En een van de traditionele namen voor de didgeridoo is ook "bamboo".

In Europa, waar geen eucalyptus aanwezig is, wordt wel een uitgeholde berenklauw gebruikt om een didgeridoo uit te maken, maar in principe kan iedere holle buis (bamboe, PVC, enz.) van voldoende dikte (ca 4 cm binnendiameter) en lengte (1 tot 1,5 m) worden gebruikt als een didgeridoo. En ook van inheems hout worden didgeridoos gemaakt, vaak volgens de "stokbrood"-methode. De stok wordt doormidden gezaagd en vervolgens worden beide helften uitgehold. Tenslotte worden beide delen weer aan elkaar verlijmd. Dit komt overeen met de manier waarop de Twentse midwinterhoorn gemaakt wordt.

De didgeridoo is een volksinstrument, traditioneel vaak voorzien van rarrk-motieven (arcering, streepjes-techniek, zie ook de didgeridoo bovenaan deze pagina) in aarde/okerkleuren. En ook relatief summiere beschilderingen in een of twee kleurvlakken of met alleen ringen (Djalu-didgeridoos) zijn vrij traditioneel. Voor toeristen zijn de didges vaak voorzien van dot paintings en felle kleuren. Grappig is dat de dot-painting techniek uit een streek in Australië komt (het centrale woestijngebied) waar traditioneel geen didgeridoo wordt gespeeld.

Goede didgeridoos hebben geen speciaal mondstuk nodig, d.w.z. het hout heeft precies de juiste vorm en diameter. Als dit niet zo is, dan wordt een mondstuk gemaakt van bijenwas dat gevormd kan worden door kneden/verwarmen.

Didgeridoos worden veel als souvenir verkocht, maar deze exemplaren zijn in de meeste gevallen niet bespeelbaar.

Meer uitleg op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Didgeridoo#Herkomst_van_de_naam

Bron tekst: Wikipedia.
De didgeridoo (of didjeridu, uitgesproken als didzjeriedoe) is een blaasinstrument, vooral bekend uit Australië waar de Aboriginals in Noord-Australië (Noordelijk Territorium) het instrument reeds duizenden jaren bespelen.

Oorsprong

De didgeridoo vindt zijn oorsprong in Noord-oost-Arnhemland in Noord-Australië. Ook al doen er verhalen de ronde dat de didgeridoo al 40 000 jaar zou bestaan, enig bewijs hiervoor is niet aanwezig. De oudste bewijzen in de vorm van rotstekeningen in de Kakadu-regio zijn zo'n 1000 tot 2000 jaar oud. Op één van deze tekeningen is zelfs een didgeridoospeler met twee zangers te zien. Ook het verspreidingsgebied geeft aanleiding om aan te nemen dat de didgeridoo maximaal zo'n 2000 jaar oud is.

Tegenwoordig kom je de didgeridoo ook tegen in moderne muziek. Bekende bands met didgeridoo zijn o.a. Yothu Yindi, Jamiroquai, Gjallarhorn en binnen Nederland Inner Strength en Omnia.

Slapeloos?

Blaas wat op de didgeridoo !

Of het een leefbare en praktische remedie is, valt te betwijfelen. Maar een nummertje blazen op een didgeridoo, de Australische miniversie van een alpenhoorn, zou goed zijn tegen slaapstoornissen. Tenminste, als uw slaapkamergenoot en de buren het ermee eens zijn. Zwitserse (!) wetenschappers hebben uitgevlooid dat 25 minuten per dag op een didgeridoo spelen, mensen helpt die aan slaapapneu lijden. Door de apneu sluit de keel en stopt de ademhaling, waardoor je wakker wordt. Didgeridoo blazen zou de opperste luchtwegen steviger maken.

De didgeridoo is een blaasinstrument, afkomstig uit Australie waar de aboriginals in het noorden het instrument reeds duizenden jaren bespelen. Verhalen doen de ronde dat de didgeridoo al 40 000 jaar zou bestaan. De oudste bewijzen zijn in de vorm van rotstekeningen in Kakadu regio, die zo'n 1000 tot 2000 jaar oud zijn. De didgeridoo vindt zijn oorsprong in Noord-Oost Arnhemland in Noord-Australie, waar hij Yidaki noemt. Deze holle blaaspijp is een door termieten uitgeholde eucalyptusboom of -tak.

Meer weten ?  Volg dan een van mijn workshops of een lessenreeks didgeridoo! Contacteer me hiervoor via: info@didgeridoo.tk of 0486 05 56 72 !